جاودانه های تاریخ

جاودانه های تاریخ

از ابتدای تاریخ انسان های بسیار و بازهم بسیاری پا به این دنیا گذاشته اند و رفته اند و خواهند آمد؛ اما امروز ذهن ما نام چند تای آن را به یادآوری می کند... به نظر من هدف هر انسان است که می تواند نام او را جاودانه تاریخ کند یا با خود به گور ببرد. خیلی ها بودند آرزوهای و هدف های بزرگی داشته اند. چه خوب چه بد. حتی انسان ها خبیثی مثل هیتلر یا صدام معاویه که رویایی رهبری داشتند. به قولی همه به نوعی گیر چیز های بزرگی بودند و حاضر بودند دارایی های دیگران را هم فدای هدف خویش کنند.

اما یک نفر هست آن قدر بزرگ که آرمان و هدفش به اندازه کل تاریخ ارزشمند بود و یک قطره از خونش پاکش در ازای کل تاریخ هم نمی ارزد.... حسین علیه السلام

تا به حال فکر کردید که چرا اسم حسین و یارانش  تا به امروز ماندگار شده است و هر آزاده ای که نام او را شنیده و کاری که انجام داده، او را الگوی خود می داند. واعظی حرف خوبی زد. امام حسین گیر چیز ای بزرگ بود.

حسین (ع) در زندگی اش و به خصوص در روز شکوهمند عاشورا هیچگاه گیر چیز های کوچک نبود، هیچگاه سخن کسی در اراده و تصمیمش اثر نگذاشت. حتی کسانی که دوستشان داشت و به آنها با تمام وجود عشق می ورزید مثل فرزند 3 ساله و شیرخوار 6 ماه اش هم مانع راه و هدفش نشدند. چون او راه کسی را در پیش گرفته بود که تمام وجودش را فرا گرفه بود او می دانست چه چیز معشوق بزرگش را راضی می کند، او می دانست که چگونه باید در مقابل چشمی همیشه ناظر او بود خودنمایی کند، و با دادن چیز هایی که به آنها عشق می ورزید عشقش را ثابت کرد و مانند نوری که هرگز خاموشی ندارد در تاریخ ماندگار شد.

دوستان خوبم، من و شما هم باید در خود بیاندیشیم و بببینیم گیر چه چیز هایی هستیم . خودم را می گویم بشماریم:  

1-کیف پولمان

2- هوسمان

3- دوستمان (البته دوستی که ارزشش را ندارد را می گویم)

4- خشممان

6- لباسمان

7- کلاسمان

8- تیپمان

9-و...

در یک کلمه خودمان.

تلاش کنیم و گاهی فدا کنیم  این خود سرکش، حریص را که هروز خدا، گیر چیزی می شود که ارزشش بسیار کمتر از ارزش واقعی یک انسان حقیقی است. و عظم کنیم این گیرهای کوچکمان را هم در مسیر گیر های بزرگمان قرار دهیم

           از امروز شروع کنیم تا بزرگ شیم