قلم سپهر/درد ما درد فرهنگ ست فرهنگی که این روزها خیلی ها یادشان رفته زیر بنایی داشت به نام اعتقاد ،اعتقادی به نام خدا و زمانی که این باور در ذهن ما آبیاری نشود بود و نبودش بی فایده ست چنین فرهنگی نمی تواند تعیین کننده جایگاه ما در جامعه باشد درد جوانان ما این نیست که حجاب را باور ندارندو پوشش معقول را نمی پذیرند و به دنبال ایجاد تنوع دنبال پوشش نو ومتفاوتند دردشان اینست که فرهنگ غرب همنوا با آنان ساز محبت را کوک میکند و برای همه سلایق  برای همه زمانهاو ازهرایل و تباری برنامه دارد، پوشش دارد، حجاب دارد، مد دارد،اما برنامه غرب برای یک جوان ایرانی بی سرو سامانی ست پوششش عریانی و حجابش بی حجابی و آخرین مدش رسیدن به 

قلم سپهر/پسرعمه ام احسان از کوچیکی که پدر ومادرشو واز دست داد با ما زندگی میکنه الان 26 سالشه خیلی امروزیه اونقدر که اون به سر و وضعش میرسه من  که یه دخترم نمیرسم زمانی که می خواد بره بیرون چهار پنج ساعت فقط دورو بر درست کردنموهاشه کارای دیگه ش بماند  از خیابون که بر میگرده هزار تا خاطره واسه تعریف داره همیشه هم اول حرفش با این جمله شروع میشه عمه نبودی ببینی،بعد با حسرت میگه : خدا واقعا خوش سلیقه س. چه دخترایی ،همشون شیک و پیک کردن اومدن خیابون تا من اونا رو تماشا کنم چقدر کیف کردم ، اگه ببنی موها مش کرده، ابروا تیغ زده ،لبا قلوه ای ، مانتو تنگ ،شلوارا،بابا دیگه کی شلوار می پوشه ساپورتا نازک ،وای عمه دارم از حرص میمیرم کاشکی منم دختر بود.

بقیه در ادامه مطلب

قلم سپهر/دلم نمی خواد چادر سر کنم دلم نمی خواد مثل قدیمیا چند متر پارچه رو بپیچم دورم و برم تو خیابون وخیابانو باهاش جارو کنم –اصلا چادر سر کردن بلد نیستم نمی خوام هم یاد بگیرم از کثیفی متنفرم .متنفرم از این که پایین چادرم خاکی بشه و بخوام تو جمع اونو تمیز کنم .نمی خوام وقتی ازخونه میرم بیرون، همه به چشم یه امل یه عقب مونده بهم نگاه کنند،

بقیه دلنوشته در ادامه مطلب

قلم سپهر/تابستان که می شود منم و یک بطری آب معدنی که پای به پای من هر جا که می روم همراهیم می کند. بیماری عطش می فهمی یعنی چه ؟یعنی دل من که عزادار تابستان ست عزادار روزهای آمدنش منم و این تشنگی وانفسا آب را که قورت میدهم انگار تنم را به آتش می کشد به یک هُرم جانسوز ، آب بامن عجین شده است .می خورم و هنوز جانم تشنه ست .

بقیه دلنوشته در ادامه مطلب

قلم سپهر/اوایل با چادر به زور بیرون میرفت، آرایش را بلد نبود ،کفشهای ساده می پوشید، پس از مدتی دوست جدیدی پیدا کرد که لهجه عجیبی در حرف زدن داشت، مثل مردم کوچه بازار غلیظ و کشیده حرف میزد، در اثر معاشرت با او پای لوازم آرایش هم به خانه باز شد، کمی نگذشته بود که از چادر دست کشید و با مانتو به خیابان میرفت ،کم کم باب رفت و آمدهای شبانه نیز در زندگیش جا باز کردند، با ماهواره در مهمانیها و شب نشینی ها آشنا شد ،کم کم مانتو هم عادی شد.....

بقیه در ادامه مطلب

قلم سپهر/حجاب از حجب می آید و حجب به معنی شرم ،آزرم وحیاست و معمولامنتسب به زنان شرم از حضور شرم از نگاه شرم از جسارت وجود،شرم و بدنبال آن گلگون شدن گونه که نشانه ای از وجود شرم است در گذشته بدنبال شرم چون گونه گلگون میشد زنان رو بر می گرفتند تا مبادا مردی جسارت حضور یابد و به شرم اندرون زن آگاهی یابد در قدیم در بسیاری از شهرها برهردری دو کلون بود با دو صدای متفاوت صدای زیر و صدای بم هر شخصی زن یامرد وظیفه داشت هنگام در زدن کلون مخصوص همجنس خودرا بکوبد تا مبادا زنی دربه روی نامحرم و یا بالعکس بگشاید

بقیه در ادامه مطلب

قلم سپهر/حجاب موی آشفته تو نیست که بر پیشانیت طره شده حجاب روسری تو نیست که تا آخرین نقطه سرت کشیده شده حجاب صورت رنگارنگ تو نیست که به زور کرم و هزار لوازم آرایش به شیطان شبیه شده حجاب لبخند صورتی لبهای تو نیست که در کوچه و خیابان بر صورتت نقش بسته حجاب منم حجاب منم و چشمهای بسته ام منم و نگاه سیر از دیدن امثال تو حجاب منم که با دیدن تو سرم را به پایین می اندازم وچون .....

بقیه در ادامه ی مطلب