علاقه‌ای به چادر ندارم

سوال :

سلام. من21 سال دارم. من هم مثل بعضی از دوستان چادر می‌پوشم و اجباری. علاقه‌ای به چادر ندارم. و حتی مخالفتمم باعث نشده خانوادم دست بکشن از تحمیل چادر. کاری به خوب و بد چادر ندارم. حجابمو اوکی می‌کنم ولی چادر نمی‌خوام. به نظرتون چیکار کنم که خانوادم راضی بشن؟ واقعا اعتماد به نفسمو پایین میاره. چون چه خوب چه بد دوسش ندارم. منتظر کمکتون هستم. مرسی

پاسخ مشاور حریم آسمانی:

باسلام. خواهر عزیزم، کلام شما قابل درک است و در این موضوع شکی نیست که همه ی ما افراد تمایل داریم در استفاده آنچه نشان دهنده ی هویت و شخصیت ماست از کوچک تا بزرگ، حق انتخاب داشته باششیم . دقیقا پوشش چادر هم همین طور است. البته این صحیح است که در برخی از فرهنگ های خانوادگی این پوشش رایج است و اعتقاد به ان قوی است. اما در این شرایط پیشنهاد من به شما این است که چند لحظه خودتان را جای پدر و مادرتان بگذارید و به جای اینکه رفتار به ظاهر اجبار آنها را ببینید، به رنجش و نگرانی پشت رفتارشان فکر کنید، ان موقع در درجه ی اول مقداری از عصبانیت تان فروکش می کند  و راحت تر می توانید با آنها در این باره صحبت کنید. و نکته ی دوم اینکه وقتی رنج پشت این اجبار را درک کنید می توانید در عمل، با رفتارتان  به خانواده تان نشان دهید که قصد لجبازی با آنها را ندارید، به حجاب اعتقاد دارید و منکر آن هم نیستید، اگر چه ممکن است این مرحله مقداری زمان بر باشد. علاوه بر این، شما خودتان هم متوجه شده اید که در یک سیکل باطل گیر کرده اید، یعنی  شما احتمالا قصد درست جلوه دادن عقایدتان را دارید و با لجبازی و توجیه و مقایسه خودتان با دیگران آن را نشان می دهید و پدر و مادرتان هم صرفاً به این رفتارها پاسخ می دهند، پس منطقی به نظر می رسد که رفتاری در مقابل این موضوع نشان دهید که با رفتارهای قبلی شما متفاوت باشد تا بتوانید نتیجه ی بهتری بگیرید.

اما این موارد تنها یک طرف داستان است و موضوع مهم تر که خودتان هم به آن اشاره کرده اید این است که این نوع پوشش، اعتماد به نفستان را کم می کند، یعنی کاهش یا افزایش اعتماد به نفس تان را منحصر به یک موضوع خارجی کرده اید و به نظر می رسید اگر بتوانیم بیشتر روی این موضوع کار کنیم آن موقع که بتوانید به خودپذیری نامشروط دست پیدا کنید، مطمئنا در مقابل دید دیگران هم چهره ی دوست داشتنی تر و صادقانه تری کسب می کنید و به این باور می رسید که اعتماد به نفستان خیلی ربط به پوشیدن یا نپوشیدن چادر ندارد و در هر صورت شما می توانید خودتان را نشان دهید و در عملکردتان هم اختلالی ایجاد نشود. در ادامه در مورد خودپذیری نامشروط توضیحاتی را خمتتان ارائه می دهم.

ممکن است شما گه گاه در مقابل پوشیدن چادر با واکنش های رفتاری و کلامی دیگران مواجه شده باشید، یا ممکن است لزوما خودتان با چنین رفتارهایی روبرو نشده اید و در ارتباط با افرادی باشیدکه پوشش بدون چادر را ارزش می دانند، و به تدریج سبب شکل گرفتن عقاید، باورها و قوانینی در ذهن شما شده باشند. به همین خاطر نگرش ها، باورها و افکار عمیقی نسبت به خودمان یا دیگران وجود دارد که باعث می شود کوچکترین مسائل و رفتارهای دیگران را تهدیدی جدی علیه ارزشمندی شخصیتی خودمان تلقی کنیم. اینکه این نگرش ها و باورها از کجا شکل گرفته و چگونه در ذهن وشخصیت ما نهادینه شده اند، بحث مفصلی دارد. اما چیزی که در حال حاضر به شما کمک می کند، شناسایی این افکار و باورهای زیربنایی است که منجر به احساس زودرنجی شما نسبت به این موضوع می شوند. در بسیاری از موارد، ممکن است این افکار و باورها مربوط به میزان پایین عزت نفس باشند. عزت نفس به بیانی ساده یعنی میزان ارزشی که شما برای شخصیت خودتان قائل هستید. فردی که عزت نفس خود را بالا می داند، معمولاً حتی با برخوردهای منفی و رفتارهای نامناسب دیگران، خیلی راحت کنار می آید. زیرا رفتار آن ها را تهدیدی علیه ارزشمندی خودش قلمداد نمی کند. چنین فردی خود را ارزشمند می داند صرف نظر از اینکه دیگران با او چه برخورد و رفتاری داشته باشند. بنابراین نیازی نمی بیند که برای اثبات ارزشمندی خودش سعی کند تأیید کامل دیگران را جلب کند یا با تمام وجود، تلاش کند که هیچ برخورد نامناسبی را از دیگران دریافت نکند. به این نگرش که منجر به عزت نفس بالا می شود، در اصطلاح، خودپذیری نامشروط گفته می شود. خودپذیری نامشروط، یعنی اینکه ما ارزشمندی شخصیت خودمان را مشروط به هیچ عامل بیرونی نمی دانیم. یعنی چه اطرافیانمان تأییدمان بکنند و چه تأییدمان نکنند، چه عملکرد کاملاً موفقی داشته باشیم و چه عملکرد توأم با شکست و اشتباه، داشته باشیم، تحت هرشرایطی «شخصیت خودمان» را می پذیریم و آن را ارزشمند می دانیم. کسی که نگرش خودپذیری نامشروط دارد، ارزشمندی خود را وابسته به واکنش های دیگران یا موفقیت های عملکری خودش نمی داند، بنابراین برای چنین شخصی اگرچه یک رفتار منفی یا یک شکست در عملکرد، ناکام کننده است ولی به هیچ وجه، معادل با کم شدن ارزشمندی شخصیتی نیست. البته خودپذیری نامشروط به معنای خودشیفتگی هم نیست. فرق این دو مفهوم این است که در خودپذیری نامشروط، ما انتقادات دیگران را می پذیریم و اشتباهات عملکردی خودمان را قبول می کنیم اما ارزشمندی شخصیت خودمان را در گروی این مقوله ها نمی دانیم. اما خودشیفتگی یعنی اینکه ما اصلاً انتقادات دیگران یا اشتباهات خودمان را هم نپذیریم. 

مادامیکه نگرش خودپذیری نامشروط، بر شخصیت ما حاکم نشده باشد، دائماً با کوچکترین عوامل بیرونی، ارزشمندی شخصیت ما بالا و پایین می رود. یعنی اگر اطرافیان، کاملاً با ما خوب برخورد کنند، احساس ارزشمندی می کنیم اما اگر لحظه ای ما را تأیید نکنند یا آنطور که مورد انتظار ما است با ما محترمانه یا مناسب برخورد نکنند، ارزشمندی شخصیت خودمان را در خطر می بینیم و همین عامل باعث می شود که خیلی ناراحت و عصبانی شویم و به هم بریزیم. این همان مکانیزم پنهانی است که معمولاً در پشت زودرنجی های مفرط ما قرار دارد. جالب است که ما معمولاً خودمان به این مکانیزم، هشیار نیستیم ولی وقتی که دقت کنیم می توانیم به تدریج به وجود آن پی ببریم. 

به طورکلی به نظر می رسد آنچه که به طور اساسی و ریشه ای، مشکل شما را حل می کند،‌ افزایش عزت نفس و خودپذیری نامشروط است. 

بدین منظور یک کتاب بسیار کاربردی که در عین علمی بودن به زبانی بسیار ساده و قابل فهم نوشته شده است را به شما معرفی می کنم:‌ »هیچ چیز نمی تواند ناراحتم کند» نوشته ی دکتر آلبرت الیس.

*شما هم میتوانید از (اینجا) سوال خود را از مشاور حریم آسمانی بپرسید