من چادر رو دوست دارم ولی محدودم میکنه

سوال :

سلام
من یه دختر 17 ساله هستم من چادر رو دوست دارم ولی محدودم میکنه دوست دارم بعضی وقتها جوری که دلم میخواد لباس بپوشم ولی چادر نمیذاره. منو کسی مجبور نمیکنه به پوشیدن چادر ولی وقتی میپوشم بعد ی هفته برمیدارم با حرف ی نفر به ضد چادر سریع به فکر برداشتن چادر میوفتم از مسخره شدن توسط دیگران هم بیزارم.
دوست دارم حجاب داشته باشم ولی نمیشه یعنی بی چادر نمیتونم حجاب داشته باشم و میدونم اگه حجاب ظاهریم کامل شه حجاب باطنیم هم کامل میشه ولی انگار برای من غیر ممکن
اصولا دخترا و زن دوست دارن بهشون توجه شه و من احساس میکنم با پوشیدن چادر کسی به من توجه نمیکنه
و حتی میترسم با پوشیدن چادر دوستام ازم کناره گیری کنن ولی دوست ندارم این اتفاق بیوفته.
ولی از ی طرف هم میخوام به حرف مادرم زهرا و اقام مهدی گوش بدم ولی نمیتونم شاید حرفام مسخره به نظر برسه ولی من با چادر محدود میشم کمکم کنید نمیخوام سرافکنده پیش ولی خدا و خدام برم

پاسخ مشاور حریم آسمانی:

باسلام. خواهر عزیزم دقیقا دچار شدن در چنین تعارضاتی نشانه ی تشکیل هویت و انسجام شخصیتی شماست. و شما به درستی در راستای تحقق این موضوع گام بر می دارید. پس در درجه ی اول به شما تبریک می گویم و در درجه ی دوم اینکه به این موضوع به عنوان یک مسئله ی کاملا طبیعی برخورد کنید و مبادا لحظه ای خودتان را سرزنش کنید.
شما دختر فهمیده ای به نظر می رسید که در موضع تصمیم گیری قرار گرفته اید و می خواهید در مورد این موضوع فکر کنید که کدام روش را انتخاب کنید. برای تکمیل حجاب چادر بپوشید یا اینکه بدون پوشیدن چادر حجاب تان را رعایت کنید؟
این مسئله یک موضوع کاملا شخصی است. حجاب تنها چادر نیست و توجه دیگران هم ارتباط بسیار کمی با پوشیدن یا نپوشیدن چادر دارد و بیشترین آ یتم هایی که توجه و احترام دیگران را نسبت به شما بر می انگیزد آراستگی ظاهری- خوش لباس بودن- طرز رفتار و نحوه ی صحبت کردن شماست. پس در این مور با توجه به نوع فرهنگی که در آن زندگی می کنید و با توجه به موضوعاتی که به ان اشاره کردم ببینید کدام نوع پوشش برای شما بیشتر کاربرد دارد.
اما این موارد تنها یک طرف داستان است و موضوع مهم تر که خودتان هم به آن اشاره کرده اید این است که این نوع پوشش، اعتماد به نفستان را کم می کند، یعنی کاهش یا افزایش اعتماد به نفس تان را منحصر به یک موضوع خارجی کرده اید و به نظر می رسید اگر بتوانیم بیشتر روی این موضوع کار کنیم و  بتوانید به خودپذیری نامشروط دست پیدا کنید، مطمئنا در مقابل دید دیگران هم چهره ی دوست داشتنی تر و صادقانه تری کسب می کنید و به این باور می رسید که اعتماد به نفستان خیلی ربطی به پوشیدن یا نپوشیدن چادر ندارد و در هر صورت شما می توانید خودتان را نشان دهید و در عملکردتان هم اختلالی ایجاد نشود. در ادامه در مورد خودپذیری نامشروط توضیحاتی را خمتتان ارائه می دهم.
ممکن است شما گه گاه در مقابل پوشیدن چادر با واکنش های رفتاری و کلامی دیگران مواجه شده باشید، یا ممکن است لزوما خودتان با چنین رفتارهایی روبرو نشده اید و در ارتباط با افرادی باشیدکه پوشش بدون چادر را ارزش می دانند، و به تدریج سبب شکل گرفتن عقاید، باورها و قوانینی در ذهن شما شده باشند. به همین خاطر نگرش ها، باورها و افکار عمیقی نسبت به خودمان یا دیگران وجود دارد که باعث می شود کوچکترین مسائل و رفتارهای دیگران را تهدیدی جدی علیه ارزشمندی شخصیتی خودمان تلقی کنیم. اینکه این نگرش ها و باورها از کجا شکل گرفته و چگونه در ذهن وشخصیت ما نهادینه شده اند، بحث مفصلی دارد. اما چیزی که در حال حاضر به شما کمک می کند، شناسایی این افکار و باورهای زیربنایی است که منجر به احساس زودرنجی شما نسبت به این موضوع می شوند. در بسیاری از موارد، ممکن است این افکار و باورها مربوط به میزان پایین عزت نفس باشند. عزت نفس به بیانی ساده یعنی میزان ارزشی که شما برای شخصیت خودتان قائل هستید. فردی که عزت نفس خود را بالا می داند، معمولاً حتی با برخوردهای منفی و رفتارهای نامناسب دیگران، خیلی راحت کنار می آید. زیرا رفتار آن ها را تهدیدی علیه ارزشمندی خودش قلمداد نمی کند. چنین فردی خود را ارزشمند می داند صرف نظر از اینکه دیگران با او چه برخورد و رفتاری داشته باشند. بنابراین نیازی نمی بیند که برای اثبات ارزشمندی خودش سعی کند تأیید کامل دیگران را جلب کند یا با تمام وجود، تلاش کند که هیچ برخورد نامناسبی را از دیگران دریافت نکند. به این نگرش که منجر به عزت نفس بالا می شود، در اصطلاح، خودپذیری نامشروط گفته می شود. خودپذیری نامشروط، یعنی اینکه ما ارزشمندی شخصیت خودمان را مشروط به هیچ عامل بیرونی نمی دانیم. یعنی چه اطرافیانمان تأییدمان بکنند و چه تأییدمان نکنند، چه عملکرد کاملاً موفقی داشته باشیم و چه عملکرد توأم با شکست و اشتباه، داشته باشیم، تحت هرشرایطی «شخصیت خودمان» را می پذیریم و آن را ارزشمند می دانیم. کسی که نگرش خودپذیری نامشروط دارد، ارزشمندی خود را وابسته به واکنش های دیگران یا موفقیت های عملکری خودش نمی داند، بنابراین برای چنین شخصی اگرچه یک رفتار منفی یا یک شکست در عملکرد، ناکام کننده است ولی به هیچ وجه، معادل با کم شدن ارزشمندی شخصیتی نیست. البته خودپذیری نامشروط به معنای خودشیفتگی هم نیست. فرق این دو مفهوم این است که در خودپذیری نامشروط، ما انتقادات دیگران را می پذیریم و اشتباهات عملکردی خودمان را قبول می کنیم اما ارزشمندی شخصیت خودمان را در گروی این مقوله ها نمی دانیم. اما خودشیفتگی یعنی اینکه ما اصلاً انتقادات دیگران یا اشتباهات خودمان را هم نپذیریم.

مادامیکه نگرش خودپذیری نامشروط، بر شخصیت ما حاکم نشده باشد، دائماً با کوچکترین عوامل بیرونی، ارزشمندی شخصیت ما بالا و پایین می رود. یعنی اگر اطرافیان، کاملاً با ما خوب برخورد کنند، احساس ارزشمندی می کنیم اما اگر لحظه ای ما را تأیید نکنند یا آنطور که مورد انتظار ما است با ما محترمانه یا مناسب برخورد نکنند، ارزشمندی شخصیت خودمان را در خطر می بینیم و همین عامل باعث می شود که خیلی ناراحت و عصبانی شویم و به هم بریزیم. این همان مکانیزم پنهانی است که معمولاً در پشت زودرنجی های مفرط ما قرار دارد. جالب است که ما معمولاً خودمان به این مکانیزم، هشیار نیستیم ولی وقتی که دقت کنیم می توانیم به تدریج به وجود آن پی ببریم.
به طورکلی به نظر می رسد آنچه که به طور اساسی و ریشه ای، مشکل شما را حل می کند،‌ افزایش عزت نفس و خودپذیری نامشروط است. بدین منظور یک کتاب بسیار کاربردی که در عین علمی بودن به زبانی بسیار ساده و قابل فهم نوشته شده است را به شما معرفی می کنم:‌ »هیچ چیز نمی تواند ناراحتم کند» نوشته ی دکتر آلبرت الیس.